Donderdag 18 juni 2015

Donderdag 18 juni 2015
Ontwaken in Valimitika
KM
38.23483  22.14127

Met nog slaperige ogen zien we door ons dakvenster dat het slechte weer wat onze kennissen gisteren voorspeld hebben eraan zit te komen. We kunnen nog net vóór de bui op de fiets naar de lokale super om de bestelde lokale olijfolie op te halen. Prachtige olie in plastic flessen die gisteren nog mineraalwater bevatten.
Helaas heeft de beste man echter geen psomi meer voor ons ontbijt, en hij verwijst ons naar een andere winkel die we in al die jaren dat we in Valimtika komen nog niet ontdekt hadden.
Deze heeft echter ook geen brood-van-de-dag meer, maar als de uitbaatster de teleurgestelde ogen van Monique ziet tovert ze ...

nog een brood van gisteren tevoorschijn wat we gratis mogen meenemen. We denken dat we het nog prima kunnen oppiepen in onze pan/oven.

Weer terug bij onze bus lukt het me tussen  de eerste druppels door om de fietsen weer op het fietsenrek te zetten , de watertank te vullen, en al het andere aan de buitenzijde te doen wat nodig is om de bus vertrekklaar te maken voor de rit naar de haven van Patras.

En dan barst het los. Het lukt de bui om de P waar we staan in een kwartier tijd helemaal blank te zetten. Lekker weer dus om knus binnen te ontbijten. Ons laatste ontbijtje in Griekenland, in Dutch-weather-style.

Monique informeert bij de taverne nog naar de muziek die ons afgelopen nacht gesedeerd heeft, en dan vertrekken we. 

Eerst langs Azza en Adjelica voor een laatste keer gedag. Yannos  komt ook nog even met een prachtig boeket voor Monique aanzetten; een zelf samengestelde bos van 15 kruiden uit eigen tuin. We snuffelen aan het ene na het andere kruid, maar bij de 1^e aangekomen weet ik het al niet meer.

We krijgen nog een fles Tsipouro mee (die’s voor mij dus ;)) en Griekse bonbons en dan rijden we definitief naar de boot die vanuit Patras vertrekt. Normaliter volgen we altijd de kustweg naar Patras maar Thanos en Yannos hebben ons geadviseerd om dat nu niet te doen ivm werkzaamheden.

Dan maar over de snelweg waar vanwege de slechte kwaliteit eigenlijk niet veel snels aan is. Maar we kunnen met een gangetje van 80 wel ongehinderd doorrijden.

We weten ondertussen dat we bovenlangs Patras moeten rijden naar de nieuwe haven, die alweer een aantal jaren in gebruik is.
Was het vluchtelingenprobleem hier in de eerste jaren een stuk kleiner dan in de oude haven, nu lijkt het des te groter.

De vluchtelingen proberen zich te verstoppen op/in/onder vrachtwagens of zelfs campers en caravans, en zo via een ferry de oversteek naar Italië te maken, om van daaruit verder te trekken naar één van de ‘beloofde landen’.

Je hoeft op het haventerrein niet heel erg oplettend te zijn om ze overal rond te zien lopen, zoekend naar een plekje, of vluchtend voor de vele beveiligingsmensen en/of politie die ze (veelal met scooters) opjagen tot ze weer van het terrein af zijn. En dan begint het liedje weer opnieuw...

De vluchtelingen  zitten veelal gehuisd in oude verlaten fabrieksgebouwen aan de overkant van de straat, van waaruit ze het hele haven gebeuren in de gaten houden.

Dit alles zorgt ervoor dat de beveiliging en controle elk jaar strenger lijken te worden. Zeker de laatste controle voordat we de uiteindelijke parkeerplaats oprijden van waaraf we inschepen is zeer grondig. Alle deuren waarachter zich maar enigszins iemand (van zeer klein postuur) kan schuilen moeten open.  Ook komt iemand binnen om alle hoeken en gaten te controleren.
Terwijl we zo bij de controle staan te wachten zien we net een groepje gearresteerde vluchtelingen geboeid het terrein verlaten.
En het probleem wordt elk jaar groter en groter. Vooral voor Griekenland en Italië.  Ik kan me goed voorstellen dat deze landen zeggen: ‘beste EU, delen jullie dit probleem maar eens met ons….’.

Eenmaal door de laatste controle kunnen we meteen onze boot binnen rijden, dezelfde als op de heenreis. We zijn een van de eersten. Dat betekent niet automatisch de beste plek. Natuurlijk hopen we op een plekje langs de zijkant waar we vrij uitzicht hebben, maar helaas worden we naar de tweede rij gedirigeerd. Wat dat betreft is het altijd net een loterij. 

Goed vijf uur vertrekken we. Eenmaal buitengaats waait het erg hard. We kunnen met moeite lopen aan de windzijde van de boot.
En terwijl we er normaal goed tegen kunnen, hebben we nu veel last van de rollende en stampende bewegingen van het schip. Als we de gebruikelijke foto’s bovendeks gemaakt hebben gaan we heel snel terug naar onze camper. Daar rolt en stampt het niet veel minder maar kunnen we de duizeligheid en opkomende misselijkheid tegengaan door ons  horizontaal op ons bed te begeven.
Poeh poeh, dat zijn we niet gewend, die duizeligheid!
Maar misschien is het de leeftijd wel. Vorig jaar hadden we tijdens ons jaarlijkse bezoek aan de Efteling ook al toevallig beiden ‘last’ van de meeste attracties.
Terwijl we normaal zeker wel een keer of drie achter elkaar ‘het schip ingaan’ (de Halve Maen), werden we bij de eerste beurt al licht misselijk. Voorheen vonden we deze attractie bijna het leukste van de hele Efteling. We zeiden altijd: ‘als seks ooit verboden wordt dan zetten we zo’n schip in de tuin’. Nu moeten we aan beide even niet denken.

Eenmaal tussen Corfu en het vasteland van Griekenland varend wordt het gelukkig wat rustiger. Tegen 23:00 u varen we de haven van Igoumenitsa binnen, waar de rest van ons schip nog helemaal volgereden wordt met vooral vrachtwagens en enkele campers en caravans.

Als we de haven weer uitvaren vallen we in slaap. Voor kort…..

Donderdag 18 juni 2015
Overnachten op de ferry tussen Patras en Ancona, Italië


route vandaag