Woensdag 27 mei 2015

Woensdag 27 mei 2015
Ontwaken in Agiokambos, Griekenland
KM39,65600  22,89291

Om de een of andere reden, of gewoon toeval, worden we bijna altijd gewekt door de zonsopkomst. Ook nu weer, al verdwijnt hij al heel snel weer in het wolkendek dat tot de middag zal blijven hangen. Wij slapen nog wel even verder en lijken dan weer gewekt te worden door het ruisen van de zee. Net natuurmensen.

Een echte luierdag is het. We verkennen deze onofficiële camperplek wat zo gebeurd is. Een mooi stuk zandstrand waarnaast een stuk of zes campers kunnen staan, en een ‘weide’ met enkele bomen waarop er ook enkele kunnen staan.

Met onze bus erbij staan er nu 4 campers aan ...

het strand en 1 op de weide. Wij zijn de enige niet-Duitsers nu.

Er is ook een ‘douche’. Veel simpeler geconstrueerd dan deze hier kan bijna niet. Een paal in de grond, een zeer degelijke kwaliteit tuinslang die bovenaan de paal met een stuk ijzerdraad is vastgemaakt, en….. dat is het eigenlijk wel. Er zit geen kraan tussen dus hij stroomt de hele dag. Koud water weliswaar. Zo is het altijd wel wat. Of het echt drinkwater is weten we niet maar om er ter plekke onder te douchen en om er onze watertank mee te vullen vinden we al een luxe. 

Het water in onze watertank gebruiken we overigens nooit voor drinkwater maar alleen om te douchen, af te wassen, wassen en het toilet door te spoelen. We drinken alleen maar uit betrouwbare bron of uit flessen gekocht drinkwater.

Eens kijken wat er nog meer te beleven valt hier.

Er loopt hier een hele leuke zwerfhond rond. Ongemerkt dichterbij komen lukt hem niet want het dier is voorzien van een soort van mini-koebel, of schapenbel. Een hondenbel dus.
Monique is helemaal niet zo van de honden. Zij is er vies van en bang voor. Of het nou een grote herdershond is of een kleine koetelieker. Bij de ene zal de bangigheid overheersen, bij de andere de viezigheid.
En dat geeft nogal eens problemen. Zeker onder de camperaars is een groot percentage hondenbezitters. Die vaak denken dat iedereen een hond leuk vindt en die het dier/ de dieren ook vaak los laten lopen.

Als zo’n ding dan bij ons komt snuffelen, kwijlen, keffen, blaffen, likken, schijten en pissen, en we er dan iets van zeggen, krijgen we vaak te horen ‘maar hij doet niks’.
Als hij niks doet zet hem dan op, en leg hem op de schoorsteenmantel. Maar bij ons doet hij altijd wel één of meerdere van bovengenoemde zaken, en daar houden we niet van.

Zwerfhonden in Griekenland vindt Monique (ik ook) vaak zielig. Ze zijn meestal voor het minste of geringste bang omdat ze hier in Griekenland door de één aangehaald worden en vervolgens door de ander weer geslagen en geschopt of met stenen begooid.
Vaak zijn het vieze verwaarloosde dieren wiens leven alleen maar draait om overleven. Ze hopen altijd wel iets te eten te krijgen of te vinden in je buurt. Maar als je ook maar met een voet schuift sprinten ze al weg. Ze zijn echter niet allemaal zo. We hebben op een verlaten plek op Zakynthos wel eens een groep verwilderde dieren meegemaakt waarvan één zijn gebit al een kuit van Monique had gezet. Gelukkig kon ik met een flinke portie dominantie en schelden de honden daarna op een paar meter afstand houden tot we in de auto waren. En daar was ik ook wel opgelucht. Want eerlijk gezegd kneep ik hem ook wel maar wilde dat de honden niet laten voelen. Eenmaal  in de auto vergrepen drie honden (model kleine pony) zich aan de vierde, en dat was geen fijn gezicht.

Dus ondanks dat ik in tegenstelling tot Monique over het algemeen geen angst heb voor honden ben ik wel altijd waakzaam en als we gaan wandelen in de ruw natuur in Griekenland (of andere landen) heb ik altijd pepperspray bij me (die overigens voor de wet netjes ‘anti-dog-spray’ heet).

Maar deze nu hier is toch wel een schatje. Het blijft dat Monique haar negatieve gevoelens houdt bij het dier maar ze ziet toch ook wel een zeker knuffelgehalte bij …  ‘Beertje’! Ja, ze heeft er zelfs al heel snel een naam voor bedacht. Het moet gezegd, hij zou zo maar model kunnen hebben staan voor een pluche beest uit de pluche-beesten-bak bij op de kinderafdeling van IKEA. Daarbij komt dat de hond volgens Monique vooral doet denken aan de zachte stof waarvan Thea (de moeder van Monique) beren maakt. Ja, van die echte zachter-dan-zachte knuffelberen.
Maar al zou Monique dat willen (en ze wil dat echt niet), Beertje komt wel dichterbij om te zien of er wat te eten valt maar aanraken laat ze zich/niet. Te vaak gepaaid met als beloning een schop denk ik.

Afijn, Beertje loopt de hele dag een beetje door het verhaal. Wat gebeurt er nog meer? We hebben de bloemetjes en de bijtje nog in de voortuin. Het bijtje dat hier echt wel een bij is doet zich tegoed aan het stuifmeel en ziet er na een half uur wroeten uit alsof er een zak meel over hem of haar  uitgestort is.

Zo af en toe komt er kudde geiten voorbij over het strand (kom daar in Scheveningen maar eens mee aan) en de buurman komt eens babbelen over onze en zijn bus. De PK's, velgen, vering, trekhaak en andere Männersachen worden onder de loep genomen, en hij vraagt zich af waar we onze Dachfensterwindabweiser vandaan hebben. Een spoiler dus voor het grote dakvenster vooraan op  onze bus.
Zijn vrouw wil dan weer weten/waar we onze Schubladen achter in de bergruimte onder ons bed vandaan hebben en nog andere Frauensachen.

Ja, je maakt wat mee op zo'n dag. Tussen door stellen we onze lijven eigenlijk voor het eerst deze vakantie echt bloot (op zwemgoed na) aan de zon. Dat voelt goed.

We eten op het strand, terwijl Beertje nu toch wel heel erg irritant blijft blaffen. Da's nu jammer, die van Ikea doen dat niet. 
In de verte op de Pilion rommelt het en de lucht kleurt op een prachtige blauwgrijze kleur. We slenteren wat langs het strand, verzamelen bij de kleding passende stenen en nemen nog maar eens een ouzo.

Truste

Woensdag 27 mei 2015
Overnachten in Agiokambos, Griekenland
KM39,65600  22,89291